નવલકથા – છિન્ન – રાજુલ કૌશિક

***** ૧ *****

“લેટ્સ ગેટ ડિવોર્સ શ્રેયા.. વી કેન નોટ સ્ટે ટુ ગેધર એની લોન્ગર.” ઘરના બેક યાર્ડમાં સવારની ચા પીતા પીતા સંદિપ બોલ્યો.

હજુ તો સવારની સુસ્તી માંડ ઊડે તે પહેલાં જ સંદિપે શ્રેયાની ઊંઘ ઊડી જાય એવી વાત સાવ જ સામાન્ય સ્વરે કહી દીધી. મોંઢે માંડેલા કોફીના મગમાંથી ગરમ કોફીનો ઘૂંટ જરા જોરથી લેવાઇ ગયો અને એની સાથે જ ગરમ કોફી તાળવે ચોંટી હોય તેના કરતાં જીવ તાળવે ચોંટી ગયો હોય એવો ભાવ શ્રેયાના મનમાં થયો, ક્ષણ વાર માત્ર પણ સાથે કોફીના મગમાંથી ઊઠતી કડક મીઠ્ઠી સુગંધથી મન પ્રસન્ન થઈ ગયુ હોય તેમ શ્રેયાનુ મન સંદિપની વાત સાંભળીને પ્રફુલ્લીત થઈ ગયું.

અરે! આ જ વાત તો એ ક્યારની સંદિપને કહેવા માંગતી હતી પણ અંદરથી ડરતી હતી કે સંદિપને એ કેવી રીતે કહી શકશે? અગર તો આ વાત સંદિપ કેવી રીતે લઈ શકશે અને પરિણામે હ્રદયથી ઈચ્છતી હોવા છતાં એ હોઠ પર લાવી શકતી નહોતી. હાશ! કેટલાય સમયનો બોજ જાણે એક સામટો ઉતરી ગયો હોય એવી એ હળવી ફુલ થઈ ગઈ.

બંનેના પિતાના ધંધાકીય ઔપચારિક સંબંધના લીધે સંદિપ અને શ્રેયાની ઓળખાણ તો નાનપણની હતી પણ વધુ નજીક આવ્યાં બંને કોલેજ દરમ્યાન. સાધારણ ઓળખાણ કોલેજમાં આવ્યા બાદ વધુ ઘનિષ્ઠ બની અને સંદિપ અને શ્રેયાના લીધે બંનેના ગ્રુપ પણ કોમન બની ગયા. સંદિપને તેના પપ્પાના આર્કિટેક્ટ કરેલા કોપ્લેક્ષમાં ઇન્ટીરીયર કરી ને પપ્પાનો બિઝનેસ વધુ ફ્લરિશ બનાવવો હતો અને શ્રેયા કહેતી કે પપ્પા મકાન બાંધે છે મારે તેને ઘર બનાવવું છે. ઘરમાં રહેતા લોકોના સુખ, શાંતિ અને સહૂલિયતના સપનાને મારી કલ્પનાના રંગો ઉમેરીને સાકાર કરવા છે. ઈમારતોને જીવંત બનાવવી છે. ઘરનો આત્મા ધબકતો રાખવો છે.
બેઉના સ્વભાવમાં આસમાન જમીનનું અંતર હતુ. સંદિપ વધુ મસ્તીખોર હતો અને શ્રેયાની પ્રકૃતિ જરા ગંભીર. સંદિપ ઘૂઘવતો સાગર તો શ્રેયા શાંત વહેતી સરિતા. સંદિપ તોફાની વાવાઝોડું તો શ્રેયા પહેલા વરસાદની ફરફર .સંદિપ ચપટી વગાડતામાં સૌને પોતાના કરી લેતો જ્યારે શ્રેયાને ખુલતાં વાર લાગતી, પણ એક વાર એ ખુલે એટલે સાચી મિત્ર બની રહેતી. સંદિપ યારોનો યાર હતો અને શ્રેયા સિલેક્ટીવ મિત્રોમાં માનતી. સંદિપ ટોળાનો માણસ હતો જ્યારે શ્રેયા ટોળામાં પણ જાત જોડે એકલી રહી શકતી. હકીકતમાં એને ક્યારેય એકલતા લાગતી જ નહીં અને સંદિપ તો હવા સાથે પણ વાત કરી શકતો.
સંદિપ હાજર હોય તો વાતોનો દોર એના હાથમાં જ રહેતો. એ બોલવા બેસે ત્યારે એને અટકાવવો મુશ્કેલ બનતો. કોઈ પણ મુદ્દે એ મુદ્દાની તરફેણમાં પણ બોલી શકતો અને એટલી જ સચોટતાથી એની વિરૂદ્ધ પણ સો દલીલો કરી શકતો. અથાગ વાચનનો ભંડોળ લઈને હરતી ફરતી લાઇબ્રેરી હતો એ. જ્યારે શ્રેયાનુ આંતરિક મન વધુ બોલકું હતું અને એ એની અભિવ્યક્તિ એના પેઈંટીંગમાં વ્યક્ત થતી. એના મનનું ઊંડાણ- એના મનની કલ્પના અવનવા રંગો બનીને એના કેન્વાસ પર જે રીતે ઉતરતા એ શ્રેયાનો સાચો પરિચય બની રહેતા.

જો કે વાંચનનો તો શ્રેયાને પણ એક હદથી આગળ શોખ હતો. ક્યાંય પણ જવાનું હોય જ્યાં એને થોડોક પણ ફુરસદનો સમય મળવાનો હોય તો એ કઈંક તો વાંચવાનું હાથવગું રાખતી જ અને તેમ છતાં તેમની મિત્રતામાં તેમની આ ભિન્ન પ્રકૃતિ ક્યાંય નડી નહોતી.

પિકનીક પર સંદિપ મિત્રોની મહેફીલ જમાવતો જ્યારે શ્રેયા પ્રકૃતિમાં ભળી પ્રકૃતિનું એક અંગ બનીને કેન્વાસ પર છલકાઈ જતી. સંદિપની હાજરી મિત્રોને રંગત આપતી અને શ્રેયાને હાજરી શાતા. બેઉ જણ એટલે તો ગ્રુપમાં આવકાર્ય અને સ્વીકાર્ય હતા.
ક્યાંય કોઇ સુસંગતતા નહોતી બંનેના સ્વભાવમાં તેમ છતાં બીજા કોઇ પણ મિત્રો કરતા વધુ નજીક હતાં બંને. શ્રેયાની કલાનો ઉપાસક પણ સંદિપ હતો અને વિવેચક પણ. શ્રેયા એની કોઇ પણ કૃતિ સૌ પહેલા સંદિપને બતાવતી અને હંમેશાં એની આલોચના માટે એ આતુર રહેતી. કોઈના પણ માટે આ બંનેના વિરૂદ્ઘ સ્વભાવની મૈત્રી અકળ લાગતી અને તેમ છતાં બંનેમાં નિર્દોષ મૈત્રીથી વધીને બીજો કોઇ ભાવ નહોતો. ક્યાંય કોઈ આદમ નહોતો કે નહોતી કોઈ ઈવ.
સેપ્ટનો એ પહેલો દિવસ જરા શ્રેયા માટે અકળાવનારો હતો. સેપ્ટમાં સિનિયરોના વર્ચસ્વ સમા એ રેગિંગનો કન્સેપ્ટ એની ફિતરતને મંજૂર નહોતો. જ્યારે પહેલા દિવસથી જ સંદિપને એની લુત્ફ માણતો જોઇને એ દંગ રહી ગઈ . કોઇ કેવી રીતે આવી મસ્તી પચાવી શકે એ જ તો એની સમજમાં આવતું નહોતું.
“સંદિપ, તુ આ બધુ કેવી રીતે સહી શકે છે? હાઉ કેન યુ ટોલરેટ ઓલ ધીસ?” સંદિપને મળતાંની સાથે પૂછી લીધું એણે.
“જસ્ટ બી વીથ ધેમ ઓર ફીલ યોરસેલ્ફ વન ઓફ ધેમ એન્ડ યુ વીલ બી ફાઇન.” સંદિપે સાવ સાદી સમજ આપી દીધી શ્રેયાને.
“જો તું આ બધાથી દૂર રહેવા પ્રયત્ન કરીશ તો એ શક્ય બનવાનું નથી અને જે અશક્ય છે એને સ્વીકારી લઈશ તો તારા માટે એ પરિસ્થિતિ આસાન બની જશે. જસ્ટ બ્લો વીથ ધ ફ્લો. જે પરિસ્થિતિ આપણા હાથમાં નથી એમાં વહી જવામાં જ શાણપણ છે” અને ખરેખર શ્રેયા માટે પછીના દિવસો પસાર કરવા સરળ બની ગયા. અને એ દિવસથી જ શ્રેયા માટે સંદિપની હાજરી એના જીવનનું જાણે અજાણે અનિવાર્ય અંગ બની ગઈ. શ્રેયાની કોઈ પણ મૂંઝવણ માટે સંદિપ પાસે ચપટી વગાડવા જેવું સહેલું સોલ્યુશન હતું.