ઉછળતા સાગરનું મૌન ( સપના વિજાપુરા ) – અંતીમ પ્રકરણો

( આંગણાંમાં પોતાની પ્રથમ નવલકથા મૂકવા બદલ સપનાબહેનનો ખૂબ ખૂબ આભાર. અમે ફરી તમારી કલમનો લાભ લેતા રહીશું – સંપાદક)

ઉછળતા સાગરનું મૌન ( સપના વિજાપુરા )

પ્રકરણ – ૧૭

નેહાએ બેગ લઈને એ ચાલવા માંડ્યું હતું. એને રોકવા આકાશ નેહા તરફ ધસી ગયો, અને નેહાને પકડી, પિસ્તોલ કાઢી અને ટ્રીગર ચઢાવી દીધું. નેહા પણ પોતાને આકાશના ચુંગલમાંથી છોડાવવાની મથામણ કરતી હતી. સાગર પરિસ્થિતિ પામી ગયો અને નેહાને છોડાવવા, સાગર આકાશ તરફ ધસ્યો હતો. આકાશ અને સાગરની વચ્ચે ઝપાઝપી ચાલી રહી હતી અને નેહા આકાશના હાથમાંથી બચીને એક બાજુ જેવી ખસી કે, અચાનક, સાગરે આકાશના હાથમાં રહેલી પિસ્તોલને જોરથી એક એવો ઝટકો માર્યો કે પિસ્તોલ હવામાં ફંગોળાઈને, નેહાના હાથમાં પડી. આકાશનો ઈગો તો ઘવાયેલો જ હતો અને આમ સાગરે જોરથી મારેલા ઝટકાને લીધે, આકાશની બંદૂક પણ એના હાથમાંથી ફેંકાઈ ગઈ હતી. આકાશનો ગુસ્સો સાતમા આસમાને પહોંચ્યો અને એણે હતું એટલું બળ વાપરીને સાગરની ગરદન પકડી લીધી. આકાશ સાગરનું ગળું બેઉ હાથે દબાવતો જતો હતો. ક્રોધમાં, સાનભાન ભૂલેલા આકાશના માથા પર સાગરનું ખૂન સવાર થઈ ચૂક્યું હતું. સાગરને ગૂંગળાવીને મારી નાંખવાનો આ મોકો, આકાશ છોડવાનો નહોતો. સાગરનો આકાશના હાથમાંથી ગરદન છોડાવવાનો છટપટાત અને રૂંધાતો શ્વાસ, આકાશની પકડ કેટલી મજબૂત હતી એનો ક્યાસ આપી રહ્યાં હતાં. એ ઘડીએ, સાગરને છોડાવવા માટે, એક ઝનૂનમાં, નેહાથી ગુસ્સામાં ટ્રીગર દબાઈ ગયું અને સામે આકાશ ધરતી પર ઢળી ગયો. આકાશની પકડ ઢીલી પડી અને એ ઢળી પડ્યો. એકાદ બે ક્ષણ પણ જો મોડું થયું હોત તો સાગર માટે ફરી કદીયે શ્વાસ લેવાનું શક્ય ન થાત! ગરદન છૂટતાં જ, સાગર શ્વાસ લેવા, વાંકો વળીને ખાંસી ખાઈ રહ્યો હતો. નેહાના હાથમાં પિસ્તોલ હતી અને નેહા આખીને આખી ધ્રુજી રહી હતી. કઈં સમજવાનો કે કરવાનો મોકો મળે તે પહેલાં જ, બધું જ બસ, ક્ષણાર્ધમાં બની ગયું! “હે રામ આ શું થઈ ગયું?”  હતપ્રભ નેહા, એકદમ નીચે બેસી પડી!  “મારો તને મારવાનો બિલકુલ ઈરાદો ના હતો. આકાશ મને માફ કરી દે. હે ભગવાન મારે હાથે આ શું થઈ ગયું?”  આકાશના શ્વાસ હજુ ચાલી રહ્યાં હતાં. આકાશે એક હાથે, પોતાનો જખમ દબાવી રાખ્યો હતો. હાથ લોહી વાળા થઈ ગયા હતાં, એણે પીડા સાથે, મહામહેનતે, બન્ને હાથ ઊંચા કર્યા અને નેહાની સામે જોડી દીધાં અને તૂટતા અવાજમાં બોલ્યો,” ને.હા, બની શકે તો મને માફ કરી દેજે. મેં તને ખૂબ દુઃખ આપ્યા છે..!મને ખબર નથી કે હું ઈશ્વરને શું જવાબ આપીશ?”

ઉછળતા સાગરનું મૌન ( સપના વિજાપુરા )

પ્રકરણ -૧૪

નેહા સાગરને મળીને ઘેર જવા નીકળી. પગ જાણે સાંકળ થી બંધાઈ ગયાં હોય એમ લાગતું હતું. પગ પાછાં પડતાં હતાં. પણ, ઘેર પહોંચી ગઈ. આકાશની કાર બહાર પાર્ક કરેલી હતી. નેહાને જાણે ચક્કર આવી ગયાં. બસ, બધું ખલાસ થઈ ગયું. કાંઈ બચ્યું નહીં, આટલા વરસોની મહેનત પર, અંતે તો પાણી ફરી વળ્યું! એમાંયે હવે આકાશ એના મા-બાપની ઈજ્જત ધૂળમાં મેળવશે, એ જુદું! નેહા પગ ઘસડતી ઘરમાં દાખલ થઈ. આકાશ સોફા પર બેઠો હતો. નેહાએ સ્મિત કરવા પ્રયત્ન કર્યો. આકાશ ધૂંઆપૂંઆ દેખાતો હતો.

ઉછળતા સાગરનું મૌન ( સપના વિજાપુરા )

પ્રકરણ- ૧૧

નેહા જ્યારે સવાર ઊઠી તો આકાશ ઘરેથી નીકળી ગયો હતો. આકાશ જો ઘરમાં ના હોય તો નેહાને ખૂબ શાંતિ લાગતી. આમ તો, પોતાનાં જીવનસાથીને જોઈને મન આનંદથી તરબતર થવું જોઈએ, પણ, આ કેવા સંબંધના પરિમાણ છે કે સાથીની ગેરહાજરી, મનને, કેમ ‘વાવાઝોડા પછીની શાંતિ’ આપી જાય? નેહા વિચારતી હતી. આવા સંબંધનો તો અંત લાવવો જ જોઈએ. જીવનમાં એવા સાથીનું શું કામ કે જેની હાજરી સતત ઉદ્વેગ જ આપે? આવે વિચારોમાં ડૂબેલી નેહાએ રસોડામાં જઈ રમાબેનને કહ્યું કે ચા નાસ્તો બનાવે. નેહાને આખી રાત ઊંઘ ન આવી હતી એટલે માથું ફાટફાટ થતું હતું. એની આંખો બળતી હતી.  નેહા લિવિંગ રૂમમાં આવી અને સોફા પર બેઠી અને પેપર વાંચવા લાગી એટલામાં ડોરબેલ વાગી. એણે ઊભી થઈને દરવાજો ખોલ્યો. સામે મહેશભાઈ ઊભા હતાં. “અંદર આવી શકું ભાભીજાન?” જાન પર ભાર મૂકતાં મહેશભાઈ ઘરમાં ધસી આવ્યાં. નેહાના મોઢા પરનો અણગમો એના શબ્દોમાં છલકાયા વિના ન રહ્યો, છતાં સંયમિત શબ્દોમાં બોલી, “આવો, પણ આકાશ નથી.”

ઉછળતા સાગરનું મૌન ( સપના વિજાપુરા )

પ્રકરણ – ૮                     

ધ્રુજતા હાથે નેહાએ મેડિસિન કેબિનેટમાંથી ઊંઘની ગોળીની બૉટલ કાઢી. એક સાથે હથેળી ઉપર વીસ જેટલી ગોળી લીધી. આંખોમાંથી અનરાધાર આંસુની વર્ષા થઈ રહી હતી. નેહા સ્વગત જ બોલી રહી હતી. “આ જીવન મા-બાપે આપ્યું અને ખૂબ પ્રેમ અને જતનથી મને સાચવી. જિંદગીના રસ્તામાં, જુવાનીના ઉંબરે સાગરનો પ્રેમ પણ મળી ગયો. પણ, હું આકાશનું દિલ તો ના જીતી શકી, પણ, એક પત્ની તરીકે, એનો ભરોસો યે ના જીતી શકી. હવે આમ જ જીવવું અસહ્ય થઈ ગયું છે. ના, આ રીતે જિંદગી નહીં જ નીકળી શકે! આમ જ જીવનનો અંત આવી જાય અને આકાશની મારાથી અને મારી આકાશથી, જાન છૂટે, બસ, આ એક જ ઉપાય છે, બસ! પણ, મમ્મી પપ્પા? મમ્મી તું બહુ દુઃખ ના લગાડતી તારી દીકરી, તારી લાડલી આ દુનિયા છોડીને જાય છે! સાગર, તને ભૂલવાની બધી કોશિશ નાકામિયાબ થઈ ગઈ માફ કરજે. હું કોઈને દોષ નથી આપતી. કિસ્મતનો નહીં તો આ બીજા કોનો દોષ છે? સાગર, સુખી રહેજે જ્યાં રહે ત્યાં!” ધ્રૂજતા શરીરે એણે પાણીનો ગ્લાસ ભર્યો અને બધી ગોળીઓ પાણી સાથે ગળે ઉતારી ગઈ અને આંખો લૂછતી પથારીમાં જઈને સૂઈ ગઈ.

ઉછળતા સાગરનું મૌન ( સપના વિજાપુરા )

પ્રકરણ-૫

સુહાગરાત પૂરી થઈ .સવાર પડી ગઈ. બે શરીર કે બે આત્માનું મિલન ન થઈ શકયું. નેહાની જીવનની સૌથી લાંબી રાત હતી. જેની સવાર પડતાં પડતાં જાણે વરસો નીકળી ગયાં. નેહા સર્વસ્વ ભૂલી આકાશની થવા માગતી હતી. પણ, આકાશે એનાં એ સપનાં ઉપર પૂર્ણવિરામ મૂકી દીધું. હા, સવાર તો પડવાની જ હતી. પણ આ સવાર પછી નેહાનું જીવન બદલાઈ જવાનું હતું. ન તો એ પહેલાની નેહા રહેવાની હતી કે ન તો એ અલ્લડ જીવન. એ પોતાના રૂમમાંથી બહાર આવી. મમ્મી પગફેરા માટે તેડવા આવી હતી. મમ્મીને જોતા જ નેહાની આંખોમાં દબાયેલા આંસુ ઉમટી આવ્યાં. મમ્મીને વાત કરવી જોઇએ? ના, ના, કોઈને પણ નહીં. આકાશના તો કેટલા વખાણ થઈ રહ્યા છે? કોણ માનશે મારી વાત? એ મમ્મીને ભેટી પડી. આંખોમાંથી અનરાધાર આંસુ પડી રહ્યા હતાં.

ઉછળતા સાગરનું મૌન ( સપના વિજાપુરા )

પ્રકરણ-૩

નેહા જ્યારે સાગરને મૂકી પોતાની કાકી ને ત્યાં આવી આંખો સૂજી ગઈ હતી. આખા રસ્તે રડતી હતી. સાગરે કેમ મારા માટે આવું વિચાર્યુ હશે? મારે મારી વાત એને કરવી જોઈએ કે નહીં? ના, હવે હું એને કઇં જ નહીં કહું. એ મને સમજી જ નહીં શકે. કદી મારી હાલત જાણી જ નહીં શકે. મારે મારી વાત કોઈને ના કહેવી જોઇએ ખાસ કરીને કોઈ પુરુષને તો નહીં જ!

ઉછળતા સાગરનું મૌન ( સપના વિજાપુરા )

(કેલિફોર્નિયા રાજ્યના Bay Area માં રહેતા સપના વિજાપુરા આમ તો હિન્દી, ઉર્દુઅને ગુજરાતી ગઝલ લેખિકા તરીકે જાણીતા છે. ગદ્ય લેખનનો આ એમનો પ્રથમ પ્રયત્ન છે. આ લઘુ નવલકથાની પ્રસ્તાવનામાં સપનાબહેન કહે છે,

“સપનાં સેવવાં એ માણસની પ્રકૃતિ છે. સપનાં વગર માણસ પોતાનાં લક્ષ્ય પર ક્યારેય પહોંચી શકતો નથી. સપનાં જોવાની આદત નાનપણથી મારામાં  વણાયેલી છે. આ સપનાં એ મને બે ગઝલ સંગ્રહ આપ્યાં. અને હવે આપી એક લઘુ નવલકથા “ઊછળતા સાગરનું મૌન” સ્ત્રીના જીવનની ઝંઝાવાતની આ કથા છે. આપણી આસપાસ એવી ઘણી સ્ત્રીઓ છે જેના ઉપર જુલ્મ થઈ રહ્યા છે. એવી એક સ્ત્રીની જબાનને વાચા આપવા પ્રયત્ન કરેલો છે.”

આજથી શરૂ થતી આ કથા ૨૦૧૮ ના અંતમાં પુરી થશે. –સંપાદક)