છિન્ન – આખરી પ્રકરણ- રાજુલ કૌશિક

આજે આ તેર અઠવાડિયાથી ચાલતી આ લઘુ નવલ આજે પૂર્ણ થાય છે. સર્જકે સર્જેલા મુખ્ય પાત્રો, સંદિપ અને શ્રેયાની દર સોમવારે રાહ જોતાં હું એ ભૂલી જ ગઈ હતી કે તેર અઠવાડિયામાં આ મહેમાનો વિદાય લેશે ત્યારે મને અને મારી સાથે અન્ય વાચકોને પણ એમની હાજરીનો અસાંગળો થશે. હું “આંગણું”ની ટીમ અને સર્વ વાચકો વતી આ સુંદર નવલકથા “છિન્ન” અમને આપવા બદલ એના સર્જક રાજુલબેન કૌશિકનો હ્રદયપૂર્વક આભાર માનું છું.

આવતા સોમવારથી ડાયસ્પોરા સાહિત્યનું એક મોટું નામ, પ્રીતિ સેનગુપ્તાની ખૂબ સુંદર નવલકથાનો પ્રારંભ કરીશું. આશા છે આપ સહુ એ નવલકથાને ખૂબ પ્રેમથી આવકારશો. એ નવલકથા અને પ્રીતિબેનના પરિચય માટે આવતા સોમવારની રાહ જોવી રહી.

આ પ્રકરણ વાંચ્યા પછી, અંતમાં, સક્ષમ સર્જક, રાજુલ કૌશિક ની કેફિયત વાંચવાનું ચૂકતાં નહીં.

***** ૧૩ *****

સંદિપ ક્યારેક ખપ પુરતુ બોલી લેતો પણ એમાં જાણે કોઈ ત્રાહિત વ્યક્તિ જેવો અજાણ્યો ભાવ અનુભવાતો.અકળામણ તો એ પણ 

છિન્ન – (૧૨) – રાજુલ કૌશિક

***** ૧૨ *****

સંદિપ તો જાણે કશું જ વિચારવા માંગતો જ નહોતો.આ એક એવો મુદ્દો હતો કે જેની તરફેણ કે વિરુદ્ધમાં કોઇ દલીલો એને સૂઝતી જ નહોતી અથવા તો એ મન સાથે કે શ્રેયા સાથે એ કોઇ દલીલમાં ઉતરવા જ માંગતો નહોતો.દરેકને કોઇપણ રીતે કન્વિન્સ કરી શકવાની એની ક્ષમતા, એના પોતાના મનને જ ક્યાં કન્વિન્સ કરી શકતી હતી કે પછી એ કરવા માંગતો જ નહોતો?

છિન્ન – (૧૧) – રાજુલ કૌશિક

પ્રકરણ ૧૧ઃ

સવારે એકદમ નોર્મલ રીતે વળી પાછો શ્રેયાએ એને બોલાવવાનો પ્રયત્ન કર્યો.

“આજે તો તુ આખી રાત જાગ્યો, શું કરતો હતો?”

“કામ.” એકાક્ષરી જવાબ.

છિન્ન – (૧૦) – નવલકથા – રાજુલ કૌશિક

***** ૧૦ *****

“શ્રેયા, વ્હેર આર યુ? આર યુ ઓકે?  આ મોબાઇલ પકડીને કેમ ક્યારની બેસી રહી છું? એની પ્રોબ્લેમ?”

છિન્ન – (૯) – નવલકથા – રાજુલ કૌશિક

***** ૯ ***

“વીશ યુ વેરી હેપ્પી મેરેજ એનીવર્સરી, સંદિપ.”

શ્રેયાએ ઊંઘતા સંદિપના ગાલે હળવું ચુંબન કરી લીધું. અને, બીજી ક્ષણે સંદિપે બેડમાંથી ઊભી થવા જતી શ્રેયાનો હાથ પકડીને પોતાની પાસે ખેંચી લીધી.

છિન્ન – નવલકથા – (૮) – રાજુલ કૌશિક

***** ૮ *****

“શ્રેયા, ગેટ રેડી, હું પાંચ જ મિનિટમાં પહોંચુ છું.“

અને શ્રેયાએ ના કહી દીધી અને સંદિપ કંઈ જવાબ આપે તે પહેલા જ મોબાઈલ કટ કરી દીધો. શ્રેયાને બિલકુલ પસંદ જ નહોતી આ વાત. જ્યારે એ કામ કરતી હોય ત્યારે એના સમય કે ટારગેટ પહેલા આવી રીતે અધવચ્ચેથી નીકળી જવાનું એના સ્વભાવમાં જ નહોતું. ડૉ. દિવાન પણ એવા જ સમયના પાબંદ હતા.

છિન્ન – (૭) – નવલકથા – રાજુલ કૌશિક

***** ૭ *****

શ્રેયા……..સંદિપે પાછળથી આવીને એને એકદમ જકડી લીધી અને હાથમાં એક કવર મુકી દીધું. શ્રેયાએ એમ જ જકડાયેલી રહીને ખોલેલા કવરમાંથી લેટર કાઢયો. રાજપથ હાઇવે પર ખુલતા નવા મોલમાં જ્વેલર શૉ રૂમના ઇન્ટીરીયરનુ કામ સંદિપે શરૂ કરવાનું હતુ. સંદિપ ખૂબ ખુશ હતો. નયનની ઓફીસમાં સંદિપની પોતાની અલગ ચેમ્બરનું ઇન્ટીરીયર જોઇને એનુ નામ હવે નવા ઉભરતા ઈન્ટીરીયરની કક્ષામાં મૂકાઈ રહ્યુ હતું. હનીમુનથી પાછા આવ્યાં બાદ આ બીજી મોટી ઓફર હતી.
શ્રીજી કોર્પોરેશનની ઓફીસના ઈન્ટીરઈયરનુ કામ તો એ પાછો આવે તે પહેલાં મળી ગયું હતુ. શ્રીજી કોર્પોરેશનની
આખા ફ્લોર પરના એ ઓફીસની જુદી જુદી પાંચે કેબીનમાં ટ્રેન્ડી લુકની સાથે સાવ અનોખી રીતે મોર્ડન ટચનું કોમ્બિનેશન એણે ઉમેર્યુ હતું. તનિષ્કના શૉ રૂમ માટે આનાથી વધુ ઉત્તમ કોમ્બિનેશન કયું હોઈ શકે? સંદિપ ખુશ હતો. એની સર્જનાત્મકતાને ખીલવા હવે ખુલ્લી રસાળ જમીન જો મળતી હતી અને આ ઓફરથી એનો આત્મવિશ્વાસ અને થોડે અંશે જાત માટે ગર્વ ઉભો થયો હતો કારણકે સાવ જ અનાયાસે મળેલી આ પહેલી તકના લીધે મનમાં એક ગુરૂર ઉભો થયો હતો કે આઈ એમ સમથીંગ વેરી સ્પેશિયલ. નહીંતર એની સાથે જ બહાર પડેલા કેટલાય એના કો -સ્ટુડન્ટસ હજુ તો જોબ શોધતા હતા અથવા તો અનુભવ માટે ક્યાંક નાની મોટી ફર્મ સાથે જોડાયા હતા.
હનીમુનની મધુર સફરેથી પાછા વળીને હવે બંનેએ કેરિયર પર ધ્યાન કેન્દ્રિત કર્યું. શ્રેયાનો ઝોક ઘરના ઈન્ટીરિયર તરફ વધુ હતો. ઘરની વ્યક્તિઓની સંવેદનાને સજાવવી હતી. નાની નાની વાતને લઈને ઘર અને ઘરમાં વસતા -શ્વસતા સંબંધોની દુનિયાને સજાવવી હતી જ્યારે સંદિપને બહારની દુનિયામાં વધુ રસ હતો. વિશાળ ફલક પર એને વિસ્તરવું હતું અને એના માટે આ નવા નવા ખુલતા મૉલ, નવા શૉ રૂમ, નવી ઓફીસો એની ઉડાન માટેના ખુલતા આસમાન સમા હતા. લોકોમાં એક ઓળખ ઊભી કરવી હતી. સંદિપ નયન પરીખમાંથી માત્ર સંદિપ પરીખનુ નામ લોકોમાં એસ્ટાબ્લિશ થવું જોઇએ એવો આગ્રહ મનના એક ઊંડે ખૂણે ધરબાયેલો હતો. અને આ મૉલમાં શરૂ થતુ કામ એના શ્રી ગણેશ હતા.
“શ્રેયા, જો જે ને, આ એક કામ બીજા અનેક કામને ખેંચી લાવશે.”
શ્રેયા પણ એમ જ ઈચ્છતી હતી ને?
“સંદિપ, તારો નવો લે આઉટ તો બતાવ.”
“બતાવીશ, તને નહી બતાવુ તો કોને બતાવીશ? પણ પહેલા એને તૈયાર તો થવા દે.”
“વોટ? સંદિપ પંદર દિવસ થવા આવ્યા અને હજુ તેં લે આઉટ તૈયાર નથી કર્યો? તને યાદ તો છે ને આ છવ્વીસ જાન્યુઆરી એ મૉલનુ ઈનોગ્રેશન છે? તને ખાતરી છે કે તુ આટલા દિવસોમાં કામ પૂરું કરી શકીશ?”
“શ્રેયા, વિશ્વાસ રાખ મારા પર. એક વાર કામ ચાલુ થશે પછી કંઈ જોવું નહીં પડે.”
“પણ કામ ચાલુ તો થવું જોઇએ ને સંદિપ?? દરેક કામ માટે પૂરતો સમય જોઈશે. તને કદાચ પેપર પર ડીઝાઇન તૈયાર કરતા વાર ન પણ લાગે પણ તારી ટીમને તો એ કામ પૂરું કરવામાં જેટલો સમય જોઇએ એટલો તો લાગવાનો જ છે ને?”
અને ખરેખર એમ જ બન્યું. સંદિપના મૂડ અને મિજાજ ક્યારે બદલાઈ જતા અને સમય ક્યાં પસાર થઈ જતો એની ખબર પડે તે પહેલા તો ઈનોગ્રેશનનો દિવસ નજીક આવતો ગયો અને શ્રેયાને પોતાનું કામ અટકાવીને એની ટીમને સંદિપના કામે લગાડવી પડી. છેક છેલ્લા દિવસ સુધી કામ રહ્યું. જો કે કામની ખૂબ પ્રશંસા થઈ. શૉ રૂમ હોય તેના કરતા અનેક ગણો દેખાય એવા મિરર વર્કને લઈને અમદાવાદના અદ્યતન શૉ રૂમોમાંનો એક શૉ રૂમ ગણાયો. સંદિપનુ નામ લોકોમાં જાણીતું પણ થયું પણ એની પાછળના ટેન્શન, કામને લઈને દોડાદોડી શ્રેયા સિવાય કોઇને ના દેખાઈ.
“આહ! આજે હું ખૂબ ખુશ છું શ્રેયા.”
ઈનોગ્રેશનના અંતે જ્યારે બીજી બે ઓફિસોના ઈન્ટિરિઅરના કામ સંદિપને મળ્યા ત્યારે સાંજનું ડિનર આજે બહાર જ લઈશું એવુ સંદિપે શ્રેયાને કહીને ગ્રાન્ડ ભગવતીમાં ટેબલ બુક કરાવી લીધું. પણ શ્રેયા થોડી ઉદાસ હતી.
“કમ-ઓન શ્રેયા ચીયર્સ. એન્જોય ધ ડિનર યાર. તારી વાત સમજુ છું, છેલ્લા દિવસ સુધી કામ ચાલ્યું એ તને નહીં જ ગમ્યું હોય પણ જે વાત પતી ગઈ છે એને અત્યારે યાદ રાખીને અપ-સેટ કેમ થાય છે? મારો સ્વભાવ છે તું જાણે છે ને? જે પતી ગયું છે એને ભુલીને આગળ વધવાનું હોય નહીં કે એને યાદ રાખીને બેસવાનું.”
શ્રેયા મૌન હતી. એ કેમ કરીને સમજાવે કે જે પતી ગયું છે એ ભૂલવાના બદલે ફરી એની એ ભૂલ ના થાય એના માટે થઈને પણ એ યાદ રાખવાનું હોય. એને સંદિપને કહેવું હતું કે જો એણે અગાઉથી કામનું વ્યવસ્થિત પ્લાનિંગ કર્યુ હોત તો આ સફળતા વધારે મીઠ્ઠી ના લાગી હોત ? આવડત- સ્કીલની સાથે ટાઈમ મેનેજમેન્ટ જેવી પણ કોઈ અગત્યની વાત હોઈ શકે પણ અત્યારે સંદિપ સાથે ચર્ચા કરવાનો કોઈ અર્થ નહોતો અને શ્રેયા કરવા ધારત તો પણ સંદિપ એ સાંભળવાનો ક્યાં હતો?
એ તો એની મસ્તીમાં જ મસ્ત હતો. શ્રેયાની આવી કોઇ ચિંતા કે મનનો ઉચાટ એને દેખાવાનો કે સ્પર્શવાનો સુધ્ધાં નહોતો.

છિન્ન – (૬) – રાજુલ કૌશિક શાહ

***** ૬ ****

સ્કોટ્લેન્ડની એ હરિયાળીમાં શ્રેયા લીલીછમ બનતી ગઈ. સંદિપ અહીં સાંગોપાંગ એનો જ હતો. ટુ ઇઝ કંપની એન્ડ થ્રી ઇઝ ક્રાઉડ, શ્રેયા કહેતી અને અહીં એની અને સંદિપ વચ્ચે કોઇ ક્રાઉડ નહોતું. એકબીજાને પામવાનાં આયાસોમાં એકમેકમય બનતા ગયા. પૂર્ણતાના આરે પહોંચવાની એ અનુભૂતિ ….! આહ આજે શ્રેયાને થતું હતું કે એનો નિર્ણય યોગ્ય જ હતો. સંદિપને તો વળી વિદેશની ધરતી પરનું આ મુક્ત બંધન -વિહોણું વાતાવરણ એકદમ જચી ગયું. શ્રેયાને ક્યારેક સંકોચ થઈ આવતો પણ અહીં ક્યાં કોઇ એને ઓળખવાવાળું હતું? લજામણીનો છોડ ખીલતો ગયો.
“સંદિપ, પપ્પાનો મેઇલ છે. શ્રીજી કોર્પોરેશનની નવી ઓફિસનું ઇન્ટીરિયર કરવા માટે ઓફર મળી છે તને..” સામાન્ય રીતે શ્રેયા મેઈલ ચેક કરી લેતી અને મેઈલ પર એમની સુખની ક્ષણોમાં દૂર રહીને પણ પરિવારને શામેલ કરી લેતી.
“ઓહ! નો, શ્રેયા. નોટ નાઉ. અમદાવાદ પા્છાં જઈએ ત્યારે બધી વાત.”
“અત્યારે ને અત્યારે કોણ તને કામ શરૂ કરવાનું કહે છે, પણ પ્લીઝ, તુ તારો કન્ફર્મેશન માટેનો જવાબ તો લખી દઈ શકે ને?” શ્રેયાને થોડી અકળામણ થતી પણ સંદિપને કોઇ ઉતાવળ નહોતી.

“યુરોપને તો એનો પોતાનો આગવો ઇતિહાસ છે તો સાથે અફાટ સૌંદર્યના ખજાનાની અણમોલ ભેટ પણ છે. શ્રેયા, આ બધું માણવાનું મૂકીને તું કામની વાત અત્યારે ક્યાં માંડીને બેસે છે? આ રોમન સ્ટાઇલનુ બાથનુ કન્સ્ટ્રકશન તને ફરી ક્યારે જોવા મળવાનું છે? આ વિન્ડસર કેસલ-એડીનબરા પેલેસ, આ સેન્ટ પૉલ ચર્ચની ભવ્યતા, વેલ્સનો આ સ્નોડોનિયા અને લેન્ડ્ઝ એન્ડ્ની આ રમણીયતા ફરી તને અમદાવાદ તો શું પણ દુનિયામાં માં ગમે તેટલું તું ફરીશ તો પણ તને શોધી જડવાની છે?”
આમ જોવા જાવ તો વાત સાચી હતી.
“ઓ કે બાબા, તારી મરજી.” શ્રેયાને એનો આગ્રહ છોડી દેવો પડતો પણ એટલું તો એને ચોક્ક્સ થતું કે સામે આવેલી તક જતી તો ના જ કરી શકાય અને અત્યારે કામ ક્યાં શરૂ કરવાનું છે? એણે તો બસ ખાલી એની સંમતિ જ દર્શાવવાની છે. લક્ષ્મી ચાંદલો કરવા આવી છે ત્યારે એણે જરા આગળ વધીને માત્ર કપાળ પર તિલક કરવા દેવાનું છે. સંદિપની હા હશે તો એ લોકો સંદિપ માટે રાહ જોવા તૈયાર હતા.
પણ શ્રેયા અંતે તો બધુ ભુલીને સંદિપમય બનતી ગઈ. સ્કોટલેન્ડની એ ધરતી પર સુખની પાંખે સમય ઊડતો રહ્યો… આગળ વધીને કેટલું ફર્યા એનો હિસાબ માંડવા બેસે તો માઈલોના માઈલો મુસાફરી કરી પણ કેટલીક યાદો હંમેશ માટે ચિત્ત સાથે જડાઈ ગઈ. નૈસર્ગિક સૌંદર્યના સાથે અંગત રસ જોડાયેલો હતો. બર્મિગહામના એ સિમ્ફની હોલનુ આકર્ષક ઓડીટોરિયમ, એની લાઇટ એન્ડ સાઉન્ડની અદભૂત ક્ષમતા સંદિપને ખૂબ અભિભૂત કરી ગયા. વર્લ્ડ હેરિટેજ તરીકે જાણીતા બાથનું રોમન સ્ટાઇલનુ કન્સ્ટ્રકશન એ બધુ જ સંદિપના રસના વિષયો હતા. વેલ્સના લેન્ડુડમાં વિક્ટોરિયલ એડવર્ડીયન સમયની ભવ્યતા અને લાલિત્યનો સમન્વય સંદિપને અપીલ કરી ગયો.
તો, શ્રેયા માટે પણ અહીં ક્યાં કોઇ ખોટ હતી? સ્નોડોનિયાની એ નાનકડી ટ્રેનની ૩૦૦૦ ફૂટની ઊંચાઈથી હલકા ધુમ્મસ વચ્ચે નીચે દેખાતો પેનોરમિક વ્યુ અને સંદિપનો હાથ પકડીને ઊભેલી શ્રેયા પરથી પસાર થતા એ ધુમ્મસભર્યા વાદળ! જીવનભર એ સ્પર્શ એને યાદ રહી જશે. તો, પછી, એ કોનવોલના એ લેન્ડઝ એન્ડને ક્યાં ભૂલી શકવાની હતી? યુ કે.ની ધરતીના છેડા પર આવીને ઊભાં હતાં બંને જણ. એ દિવસે સમી સાંજે ઢળતા સૂર્યના ઉજાસ પર ધુમ્મસનું ઘેરૂં આવરણ આવી ગયું. શ્રેયા સાગર કિનારે ઊભી છે કે ધુમ્મસના દરિયા વચ્ચે લહેરાતી હતી એનો ભેદ પણ એ કળી શકતી નહોતી. સાગરનો એ ઘુઘવાટ, લહેરાતા પવનની હળવી થપાટો, હવાના સૂસવાટાનું ગજબનું સંમિશ્રણ કોઈ અજબ મોહિની ફેલાવી રહ્યું હતું. શ્રેયા તો બસ, એમાં ઓગળતી રહી અને સંદિપ એ પિગળતી શ્રેયાને પોતાના શ્વાસોશ્વાસમાં સમાવતો ગયો.
જીવનના સૌથી ઉત્તમ દિવસો હતા એ. બસ બંને જણ એકમેકમાં ખોવાતાં રહ્યાં, એકેમકને પામતાં રહ્યાં. જે શ્રેષ્ઠ હતું તે અન્યોઅન્ય આપતા ગયા.

છિન્ન – (૫) – નવલકથા – રાજુલ કૌશિક

(અનેક વાચકોએ મને ઈમેઈલ લખીને આ પહેલાંના પ્રકરણોમાં આવતા ‘સેપ્ટ’નો અર્થ પૂછ્યો હતો. મને પોતાને પણ એ વિષે જાણકારી નહોતી. આ સવાલ મેં આ નવલકથાના સર્જક શ્રીમતિ રાજુલબહેન કૌશિકને પૂછ્યો, જેનો એમણે નીચે પ્રમાણે જવાબ લખીને મોકલ્યો છે, જે અક્ષરસઃ નીચે મૂકું છું.

“આજે તમે સેપ્ટ વિશે સવાલ કર્યો હતો એના વિશે વાત કરું એ પહેલા એક વાત કે….. ક્યારેક વાચક માત્ર વાર્તા જ નથી વાંચતા પણ એમાં લખેલી વાત વિશે જાણકારી લેવાની ઇચ્છા થાય એટલી હદે રસ લે છે એ જાણીને સાચે જ આનંદ થયો.
સેપ્ટ અમદાવાદની એક સ્વયં સંચાલિત શૈક્ષણિક સંસ્થા / એક અલગ જ યુનિવર્સિટી છે જેનું ફુલ ફોર્મ છે. –
સેન્ટર ફોર એન્વાયર્નમેન્ટ પ્લાનિંગ અને ટેકનોલોજી યુનિવર્સીટી.સેપ્ટમાં માનવસમાજના કુદરતી અને વિકસિત પર્યાવરણ સંબંધિત વિષયોમાં ગ્રેજ્યુએટ અને પોસ્ટ ગ્રેજ્યુએટ કક્ષાના અભ્યાસક્રમ મુકાયા છે.આ સંસ્થામાં-આર્કિટેક્ચર, ટાઉન પ્લાનિંગ, ઈન્ટિરિઅર ડિઝાઇનિંગ, ટેક્નોલૉજી અને મેનેજમેન્ટની ફેકલ્ટી છે. ૨૦૦૦૨થી ૨૦૦૫ સુધી સેપ્ટ પાટણની હેમચંદ્રાચાર્ય ઉત્તર ગુજરાત યુનિવર્સીટી સાથે જોડાયેલી હતી. અને હા, આ સેપ્ટ યુનિવર્સિટી માત્ર અને માત્ર અમદાવાદમાં જ છે.” )

પ્રક્રરણ ૫ઃ
***** ૫ *****

૬ વાગ્યાની ઇન્ડિયન એર લાઇન્સ અમદાવાદ એરપોર્ટ પર લેન્ડ થઈ ત્યારે શ્રેયા એકલીજ સંદિપને લેવા પહોંચી હતી. માત્ર એ અને સંદિપ હોય એવો થોડો વ્યક્તિગત સમય મેળવી લેવો હતો. એરપોર્ટની બહાર આવતા સંદિપને એ જોઇ રહી. ડાર્ક બ્રાઉન કોડ્રોય પેન્ટ અને એકદમ લાઇટ બ્રાઉન ટી-શર્ટ , પવનમાં ઉડતા કોરા વાળ અને અમેરિકા રહીને થયેલો થોડો ઉઘડતો વાન ,ચહેરા પરની બેફીરાઇ , ઓહ! સંદિપ પહેલા પણ આટલો જ સ્માર્ટ લાગતો હતો કે આજે એને વધુ ધ્યાનથી એણે એને જોયો?
સંદિપે આગળ આવીને ઉમળકાથી શ્રેયાને હળવા આલિંગનમાં જકડી લીધી. એનો વિશ્વાસ સાચો ઠર્યો હતો. જતી વખતે શ્રેયાએ કોઇ જવાબ આપ્યો નહોતો પણ પાછો આવશે ત્યારે શ્રેયાના નિર્ણય બાબતે એને ખાતરી હતી. સામાન ડેકીમાં મુકીને સંદિપે સ્ટીયરીંગ વ્હ્લીલ સંભાળી લીધુ અને શ્રેયાના આશ્ચર્ય વચ્ચે ગાડી સીધી એણે કામા તરફ લીધી. એક રીતે સારુ લાગ્યુ કે સંદિપ એકલતાની કેટલીક વધુ પળો મળશે. આ ૬ મહિના દરમ્યાન ન કરેલી વાતો, કેટલીક અજાણી અવ્યક્ત થયેલી લાગણી એ એની સાથે શેર કરી શકશે. જોકે આખા રસ્તે એ ચુપ રહી અને સંદિપ આખા રસ્તે કઈને કંઇ બોલતો રહ્યો.
” વેલ કમ બેક ટુ ઇન્ડિયા સંદિપ એન્ડ હાર્ટીએસ્ટ કોન્ગ્રેચ્યુલેશન્સ ટુ બોથ ઓફ યુ.” બંને કામાના બેંક્વેટ હોલમાં જેવા પ્રવેશ્યા કે તરતજ તાલીઓના ગડગડાટ વચ્ચે આખા ગ્રૂપ અને નજદીકી પરિવારજનોએ બંનેને વધાવી લીધા. દિગ્મુઢ થયેલી શ્રેયાનો હાથ થામીને સંદિપ આગળ વધ્યો.
“થેન્ક્સ અ લોટ ફોર બીઇંગ વિથ અસ ટુ સેલિબ્રેટ ધિસ મોમેન્ટ.”

“આ શું સંદિપ?”

“ઓહ શ્રેયા ! આઇ એમ સો હેપ્પી એન્ડ ધેટ્સ વ્હાય આઇ જસ્ટ વોન્ટેડ ટુ ગિવ યુ સરપ્રાઇઝ.” સંદિપ શ્રેયાને લઈને બંનેના પરિવાર તરફ વળ્યો.

એ ખૂબ ખુશ હતો અને શ્રેયા ગુંગળાઇ રહી હતી. ઓ પ્લીઝ સંદિપ , આપણી કોઇ પળો આપણી અંગત ન હોઇ શકે? સાચી વાત છે ખુશી વહેંચવાથી વધે છે પણ પહેલા એ ખુશી ,એ આનંદ મને તારી સાથે તો માણી લેવા દેવો હતો!
પણ આજે સંદિપ કંઇ સાંભળવાના મુડમાં નહોતો. એ મહેફીલનો માણસ હતો .એને એનુ ગૌરવ યારો – દોસ્તો – સાથે શેર કરવુ હતુ. શ્રેયા ખેંચાતી રહી.
અને બસ પછી તો સંદિપની ધાંધલ ધમાલ, મસ્તીના પુરમાં એ હંમેશા વહેતી રહી. કોલેજનો બાકીનો સમય પણ એમ જ પસાર થતો રહ્યો. રિઝલ્ટ, ડીગ્રી કે સર્ટિફિકેટ આવે તે પહેલા બંને પોત-પોતાની રીતે અંગત રીતે પ્રેક્ટિકલ અનુભવ લેતા રહ્યા અને એક દિવસ લાલ પાનેતરમાં લપેટાઇને અગ્નિની સાક્ષીએ એ શ્રેયા વિવેક શ્રોફમાંથી શ્રેયા સંદિપ પરીખ બની ગઇ.

છિન્ન – (૪) – નવલકથા – રાજુલ કૌશિક

પ્રકરણ ૪ઃ

સિનસિનાટીની ખુલ્લી હવામાં શ્વાસ લેતાની સાથે સંદિપ એ બધી વાતોને મનથી દૂર હડસેલી કામે લાગ્યો. એને આ દિવસોનો પૂરેપૂરો ઉપયોગ કરી લેવો હતો. એ જે જાણવા – જે શિખવા આવ્યો હતો, જે અનુભવ લેવા આવ્યો હતો એમાં જાતને પૂરેપૂરી ડૂબાડી દેવી હતી. બીજા કોઇ વિચારો મન પર કબજો જમાવે નહી એટલી હદે એને વ્યસ્ત રહેવું હતુ. આમ પણ હવે શ્રેયાનો નિર્ણય જ આખરી રહેવાનો હતો. એને જે કહેવું હતુ એ બધું જ એ વ્યક્ત કરી ચૂક્યો હતો. અને છેલ્લે શ્રેયાથી છૂટા પડતી વખતે એ કહીને આવ્યો હતો, કે, “શ્રેયા, આજથી માંડીને ૬ મહિના સુધીમાં તુ જ્યારે જે નિર્ણય લઈશ એ જ મારો પણ નિર્ણય હશે. તારું મન જો ક્યારેય મારી તરફ ઢળે ત્યારે પણ મને જણાવવાની ઉતાવળ કરીશ નહીં. રખેને એ નિર્ણય કોઈ દબાવ કે લાગણીવશ થઈને લેવાયો હોય તો મને જણાવીશ નહીં. ત્યાં સુધી તને એની પર ફરી ને ફરી વિચારવાનો તને અવકાશ રહેશે. આ અંગે હવે આપણે આ સ્ટડી ટૂર પતે નહીં ત્યાં સુધી કોઈ વાત કે ચર્ચા નહી કરીએ. પણ હા! જો તારો કોઇ પોઝિટિવ એપ્રોચ હોય તો મને હું પાછો આવું ત્યારે એરપોર્ટ પર લેવા તો આવીશને?”
શ્રેયાએ મૂક સંમતિ આપી હતી એની વાતને.
બેંગલોર પહોંચ્યા પછી શ્રેયાએ પણ સમગ્ર ધ્યાન એ પ્રોજેક્ટ પર કેન્દ્રિત તો કર્યું પણ, કોણ જાણે કેમ, હવે એ પોતાની જાતને સંદિપથી અલગ પાડી શકતી જ નહોતી. સેપ્ટના એ દિવસો, એ રાતોની રાતો જાગીને કરેલા પ્રોજેક્ટ સબમિશન માટેના ઉધામા બધુ જ ઉભરાઈને બહાર આવતુ હતું.
“સ્ટોપ ઇટ એન્ડ લેટ્સ હેવ અ કોફી બ્રેક.” એકદમ કામ કરતા કરતા સંદિપનો મુડ બદલાઈ જતો અને બધું જ પડતું મૂકીને બધાંને કેન્ટિનમાં ઘસડી જતો. સંદિપનુ કામ બધુ જ મુડ પર અવલંબિત હતુ. ક્યારેક મુડ ન હોય તો સમયની ગમે તેટલી મારામારી હોય પણ એ કામે વળગતો જ નહીં અને કામ કરતા કરતા જો મુડ બદલાઈ જાય તો બધા કામ લટકતા મૂકીને ઊભો થઈ જતો. આ વાતની શ્રેયાને સખત ચીઢ રહેતી. કામ એટલે કામ વળી, એમાં મુડ કેવો? જે કામ કરવાનું જ છે એ જેટલું બને એટલું વહેલું પતી જાય તો પછી બ્રેક લે ને તારે જેટલો લેવો હોય એટલો તને કોણ રોકે છે અને કામ સમયસર કે એનાથી પહેલા પતે તો એમાં કોઈ કરેક્શન હોય તો એના માટે પૂરતો સમય હાથ પર તો રહેને?
સંદિપનું કામ છેલ્લી ઘડી સુધીનું રહેતું અને શ્રેયાનુ કામ વ્યવસ્થિત પ્લાનિંગવાળું હતું. પૂરતો સમય હોય તો પાછળની ઘાઈ કેમ રાખવી?
“ભઈ, તારા કામ માટેના ડેડિકેશન માટે તને સો સો સલામ પણ અત્યારે તો હવે કોફી બ્રેક લે. યુ રિયલી નીડ અ ગુડ કોફી. આખી રાત કામ ખેંચવું છે ને?” શ્રેયાને છેવટે કોફી બ્રેક માટે સંદિપની પાછળ ખેંચાવું જ પડતું.
અત્યારે તો સંદિપ સાથે નહોતો એટલે શ્રેયા પોતાની રીતે વ્યવસ્થિત કામે લાગી શકતી. આ છ મહિના દરમ્યાન સખત કામ રહેવાનું હતું એટલે સમયની પાબંદ શ્રેયાએ સમય કરતા કામ વહેલું પતે તેવી તકેદારી પહેલેથી જ રાખી હતી. સંદિપ સાથે હતો ત્યારે એ બધા શિડ્યુલ વેરેવિખેર કરી નાખતો અને અત્યારે જ્યારે સંદિપ નથી ત્યારે એની યાદ ચિત્તને વેરવિખેર કરી રહી હતી. શ્રેયા ઈચ્છતી નહોતી તેમ છતાં મન વારવારે સંદિપને યાદ કરી લેતું હતું. આમ કેમ થતુ હશે? સંદિપ હાજર હતો ત્યારે શ્રેયાને ક્યારેક એની હાજરી અકળાવનારી લાગતી અને અત્યારે જ્યારે એ હાજર નથી ત્યારે એની ગેરહાજરી વધુ ને વધુ સાલતી હતી.
શ્રેયાને રહી રહીને લાગતું હતું કે જાણે સંદિપ હવે એના જીવનનો એક હિસ્સો બની રહ્યો હતો, એક ન અવગણી શકાય એવો હિસ્સો . જેટલી વધુ ને વધુ શ્રેયા પોતાની જાતને કામમાં રોકી રાખવા મથતી એટલી વધુ તીવ્રતાથી સંદિપ જાણે એનુ મન રોકી રાખતો હતો. આ પ્રેમ હશે? પણ હ્રદયના ખૂણે કોઇ ભીનાશ કેમ નથી અનુભવાતી? ચિત્તમાં સંદિપ જેટલો પડઘાય છે, હ્રદય કેમ એટલું એના નામથી થડકાર નથી અનુભવતું? હજુ એના વગર એક ક્ષણ પણ રહી નહી શકાય એવી તાલાવેલી કેમ નથી થતી અને છતાંય એ ક્ષણ વાર પણ મનથી દૂર ખસતો નથી. ઓ! ભગવાન આ તે કેવી અવઢવ!
અંતે શ્રેયાએ અમદાવાદ પહોંચીને નક્કી કરી લીધું કે જ્યારે સંદિપ આવશે ત્યારે એ એને લેવા એરપોર્ટ જશે જ. મનની એક ડામાડોળ પરિસ્થિતિમાંથી એ બહાર આવી ગઈ હતી. એક વાત પપ્પા અને સંદિપની સાચી લાગતી હતી, પ્રેમ કરીને જ પરણાય? પરસ્પર સમજ હોય તો દુનિયામાં પરણીને પણ પ્રેમ કરી સુખી થનારા એની સાવ આસપાસ તો હતા. અને સંદિપથી વધીને બીજું કોણ એને સમજવાનું હતું? સંદિપનો નિર્ણય આજે એને સાચો લાગતો હતો. હવે બાકીની વાત બંને પરિવાર જાણે પણ એણે એનો નિર્ણય પપ્પાને જણાવી દીધો.